Απόσπασμα προλόγου

Οι απόγονοι πάντοτε έχουν ιερό καθήκον να γράφουν τα θεία κατορθώματα των Αγίων Πατέρων της εποχής τους και τον φιλότιμο αγώνα που έκαναν, για να πλησιάσουν στον Θεό. Φυσικά, με το να γράφουμε για τους Αγίους μας, πάλι εμείς ωφελούμαστε, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο τους θυμώμαστε και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, και οι Άγιοι τότε συγκινούνται περισσότερο και μας βοηθούν, για να φθάσουμε και εμείς κοντά τους.

Εάν λοιπόν για τις αρετές των δικαίων ψυχών (Αγίων Πατέρων μας) πρέπει να μιλάμε και να γράφουμε, πόσο μάλλον δεν πρέπει να αμελούμε ή να σιωπούμε για τις ψυχές των δικαίων, αλλά και πολύ αδικημένων Αγίων Πατέρων μας, που ταλαιπωρήσαμε με διωγμούς και εξορίες εμείς οι ταλαίπωροι άνθρωποι με τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, ζήλειες, φθόνους!...

Οι άδικοι, εάν μετανοήσουν ειλικρινά, σώζονται και αυτοί. Ενώ οι αδικημένοι σώζονται, αλλά και ανταμείβονται και είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού! «Κύριος αγαπά δικαίους» (Ψαλμ. 145). Η Αγία Γραφή συνέχεια εγκωμιάζει τις ψυχές των δικαίων, και των δικαίων οι προσευχές εισακούονται. «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιάκ. ε’, 16)

Διαστάσεις: 12,5Χ19

Σελίδες: 94