Λιθογραφία (εικόνα) της Αγίας Κασσιανής της Υμνογράφου με πραγματικό φύλλο χρυσού σε MDF.

Βάρος εικόνας ανά επιλογή μεγέθους: 18x14εκ.~360γρ. / 24x18εκ.~600γρ / 32x24εκ.~1150γρ. / 45x35εκ.~2000γρ.

Η Αγία Κασσιανή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 805 και του 810 μ.Χ. Η Αγία είχε ευγενική καταγωγή και ξεχώριζε για την ομορφιά και την χάρη της. Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος θαμπώθηκε από το κάλλος της και αποφάσισε να την κάνει βασίλισσα και σύζυγό του. Για να δοκιμάσει την σοφία της είπε την θρυλική φράση: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα». Η ενάρετη Κασσιανή απάντησε: «Αλλά και δια της γυναικός πηγάζει τα κρείττονα ω Βασιλεύ». Η σοφή απάντησή της εξόργισε τον Θεόφιλο, με αποτέλεσμα εκείνος να επιλέξει την Θεοδώρα για αυτοκράτειρα. Η Αγία στη συνέχεια έγινε μοναχή και ίδρυσε μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη, το 843 μ.Χ., στο οποίο έγινε η πρώτη ηγουμένη. Αργότερα ταξίδεψε στην Ιταλία και την Κρήτη. Πέθανε στην Κάσο γύρω στο 865 μ.Χ. Το σώμα της τοποθετήθηκε σε μαρμάρινη λάρνακα που σώζεται μέχρι σήμερα.

Η Οσία Κασσιανή είναι η πιο επιφανής υμνογράφος της Εκκλησίας μας. Σε αυτήν αποδίδονται περίπου 45 έργα και το περίφημο τροπάριο «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή» που ψάλλεται στους ναούς το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης. Τα λόγια του τροπαρίου δυστυχώς από μερικούς αποδίδονται στην ίδια την Κασσιανή, με συνέπεια να θεωρείται λανθασμένα ως αμαρτωλή. Αντίθετα, δεν υπήρξε τίποτα αμαρτωλό στη ζωή της και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού. Η μνήμη της εορτάζεται από την Ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία στις 7 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νὺξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς Οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις
ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,
τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μὴ με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.