Αγιορείτικη μεταξοτυπία (εικόνα) των Αγίων Πορφυρίου και Παϊσίου σε ξύλο με πραγματικό φύλλο χρυσού.

Διαστάσεις εικόνας: 20x15εκ. / 30x22εκ. / 40x30εκ.

Ο Άγιος Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ. στο χωριό Άγιος Ιωάννης του Δήμου Ταμιναίων της Εύβοιας. Η αγάπη του για την ασκητική ζωή τον οδήγησε σε ηλικία 13 χρόνων στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου έγινε υποτακτικός δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος και του Ιωαννικίου. Εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας και έλαβε από τον Θεό το προορατικό χάρισμα. Σε ηλικία 19 ετών ο Όσιος ασθένησε βαριά και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το περιβόλι της Παναγίας. Μετέβη στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών στην Εύβοια και σε ηλικία 20 ετών χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά με το όνομα Πορφύριος.

Ο Άγιος έζησε δώδεκα χρόνια στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους και έπειτα εγκαταστάθηκε στη Μονή του Αγίου Νικολάου στα Άνω Βάθεια, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Το 1940 μ.Χ. πήγε στην Αθήνα και έγινε εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, όπου άσκησε σπουδαίο πνευματικό έργο για 33 ολόκληρα χρόνια. Το 1979 μ.Χ. εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου έκτισε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Πορφύριος απέκτησε μεγάλη φήμη ως ιερομόναχος και πολλοί πιστοί τον επισκέπτονταν για να λάβουν τις πνευματικές του συμβουλές. Το 1991 μ.Χ. επέστρεψε μετά από 70 χρόνια στο Άγιο Όρος και άφησε τη τελευταία του πνοή στο καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια. Η μνήμη του τιμάται στις 2 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Ο Άγιος Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ. Η μητέρα του ονομαζόταν Ευλαμπία και ο πατέρας του Πρόδρομος διετέλεσε δήμαρχος των Φαράσων. Βαπτίστηκε χριστιανός από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη στις 7 Αυγούστου 1924 μ.Χ. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εγκαταστάθηκε μαζί με τους γονείς του στην Κόνιτσα. Εργάσθηκε ως ξυλουργός και το 1945 κατατάχθηκε στο στρατό.

Το 1950 μετέβη στο Άγιον Όρος για να μονάσει και να ασκητέψει, όπου συνάντησε τον πατέρα Κύριλλο της Μονής Κουτλουμουσίου, με τον οποίο ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση. Αργότερα πήγε στην Μονή Εσφιγμένου και εκάρη μοναχός με το όνομα Αβέρκιος. Το 1958 αποχώρησε από το Άγιο Όρος για την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης, όπου άσκησε σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Το 1964 επέστρεψε στο περιβόλι της Παναγίας και έμεινε εκεί μέχρι τον θάνατό του. Το 1979 εγκαταστάθηκε στη σκήτη της Παναγούδας και απέκτησε μεγάλη φήμη, με αποτέλεσμα χιλιάδες πιστοί να τον επισκέπτονται για να ζητήσουν τις συμβουλές του.

Το 1993 διεγνώσθη με καρκίνο του παχέος εντέρου και τελικά απεβίωσε στις 12 Ιουλίου του 1994. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και στις 13 Ιανουαρίου 2015 ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. Η μνήμη του Αγίου Παΐσίου του Αγιορείτη εορτάζεται στις 12 Ιουλίου εκάστου έτους.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας, Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ, Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων, ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν, ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης, ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.