Λιθογραφία (εικόνα) του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη παλαιωμένη σε ξύλο πεύκου με τρέσες.

Ο Άγιος Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ. στο χωριό Άγιος Ιωάννης του Δήμου Ταμιναίων της Εύβοιας. Η αγάπη του για την ασκητική ζωή τον οδήγησε σε ηλικία 13 χρόνων στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου έγινε υποτακτικός δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος και του Ιωαννικίου. Εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας και έλαβε από τον Θεό το προορατικό χάρισμα. Σε ηλικία 19 ετών ο Όσιος ασθένησε βαριά και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το περιβόλι της Παναγίας. Μετέβη στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών στην Εύβοια και σε ηλικία 20 ετών χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά με το όνομα Πορφύριος.

Ο Άγιος έζησε δώδεκα χρόνια στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους και έπειτα εγκαταστάθηκε στη Μονή του Αγίου Νικολάου στα Άνω Βάθεια, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Το 1940 μ.Χ. πήγε στην Αθήνα και έγινε εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, όπου άσκησε σπουδαίο πνευματικό έργο για 33 ολόκληρα χρόνια. Το 1979 μ.Χ. εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου έκτισε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Πορφύριος απέκτησε μεγάλη φήμη ως ιερομόναχος και πολλοί πιστοί τον επισκέπτονταν για να λάβουν τις πνευματικές του συμβουλές. Το 1991 μ.Χ. επέστρεψε μετά από 70 χρόνια στο Άγιο Όρος και άφησε τη τελευταία του πνοή στο καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια. Η μνήμη του τιμάται στις 2 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας, Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ, Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων, ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν, ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης, ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.